:)

Ito na marahil ang huli kong lathalain sa mga blog sites ko para ngayong taon. Hindi na kasi ako marahil makakapag-internet pa ng madalas hanggang makabalik ako sa dormitoryo sa ika-5 ng Enero.

Hindi na rin ako nakakapaglathala nitong mga araw dahil lagi akong may ginagawa o walang koneksyon sa internet. Minsan pa'y wala rin akong ganang magsulat ng blog kaya't ayun.

Iyon lang sa ngayon.

Basta pangako, mas maraming lathalain sa susunod na taon. At tiyak na mas maraming litrato para sa aking photo blog.

Ngunit sana, mas marami rin akong pera sa susunod na taon. Haha. Ewan ko na lang.

Sige. Hanggang sa susunod.

Dalawampu't apat na oras ay kulang sa isang araw.

Ang daming kailangang gawin.

Ang daming gustong gawin.

Walang akmang panahon.

Nakakainis. Pasan ko na ang daigdig. Sa akin nakasalalay ang aking mga co-applicants para sa aming proyektong audio-visual presentation sa isang organisasyong pang-rehiyon at sa akin din nakasalalay ang paglalathala ng pamaskong isyu ng publikasyon ng dormitoryo.

At may matinding eksamen pa ako bukas.

Ngunit walang panahon. Christmas party pa ng isa pang organisasyon mamaya. Naku po.

Pwede na akong ilibing sa susunod na linggo.

Hay.

Iritable.

Kung ang ibang tao ay may kakayahang mang-inis, ako naman ay may kakayahang magalit.

Isang linggo akong naging iritable, galit sa mundo, sabi nila.

Nakakainis. Nakakainis ang mga kaibigan. Sila na nga dapat ang makakaintindi sa iyo, sila pa ang magdudulot sa iyo ng labis na nag-aalab na puso. Parang ang sarap tuloy manaksak.

Una sa lahat, hindi mo pwedeng hulaan kung ano ang gagawin ko pagkatapos mo akong asarin. Hindi ako sisigaw. Hindi ako aalis. Papatayin kita. Ayos ba 'yon?

Pangalawa, hindi ako madaling magalit. Nangyari lamang na buhos buhos kayo kung makapag-asar kaya't nagagalit ako.

Pangatlo, hindi ako galit sa mundo. Subukan mong buhayin ang buhay ko at malalaman mo rin kung anong mangyayari sa iyo kapag ikaw ay labis labis na sinasaktan - ng mga taong minamahal mo at akala mo'y nagmamahal sa iyo. Subukan mong maging ako, tingnan natin kung kakayanin mo pang mabuhay.

Pang-apat, mahaba ang aking pasensiya. Nawawala ito kapag may mga katulad mong reklamo ng reklamo. Nanunuot sa kalamnan ko bawat salita mo. Masakit sa tenga.

Panglima, wala kang alam sa kung anong nangyayari sa akin kaya't 'wag na 'wag kang magsasalita na tila ikaw ang Diyos na nakakaalam ng lahat. Tanga ka lang. Wala kang alam. Alalahanin mo iyan. Makontento ka na lang sa kung anong nakikita mo.

Pang-anim, kapag hindi kita ginagalaw at pinapakialaman, wag mo rin akong gagalawin at papakialaman. Baka mabuhusan kita ng asido.

Pangpito, magkakaiba tayo ng antas ng respeto. Kung ganyan ang antas mo ng respeto, hahayaan ko 'yun. Pero 'wag na 'wag mong tatapakan ang katauhan ko.

Mag-ingat ka sa mga sinasabi mo. Nakakasakit ka na. Nakakahiya ka, kaibigan ka pa naman. Iyan ba ang tungkulin mo? O isa ka lamang ulupong na tutuklaw sa karamihan?

Wala akong kikilalaning kaaway. Hindi kita sasaktan. Mamamatay ka rin.

Haplos.

Haplos.

Hinaplos niya ako.

Hinaplos niya ako matapos niya akong titigan ng matagal sa mata.

Hinaplos niya ako sa pisngi.

Naramdaman ko ang kanyang mga daliring humahagod sa aking katawan, sa aking pagkatao.

Dumaan ito sa aking dibdib, naglaro sa ibabaw ng aking gutom pang tiyan.

Hindi ko maintindihan kung bakit.

Hindi ko maintindihan hanggang ngayon.

Hinaplos niya ako.

Nilasap ng kamay ang bawat parte, bawat sulok.

Hindi ako makapagpumiglas.

Dahil ayaw ko.

Nakakaligaya, nakakatuwa.

Ngunit nakakabigla.

Hindi ko iyon inaasahan.

Hinaplos niya ako.

Hinaplos niya ako buong magdamag.

Hindi ko mapigil ang aking sarili.

Hinaplos ko siya.

Inabot ko ang kanyang mukha at tinikman ang kanyang mga labi.

Nilaro ko ang kanyang buhok, nilanghap ang kanyang samyo.

Masama.

Oo, masama.

Ano naman ngayon?

Sino pa ba ang makikialam?

Sa lalim ng gabing iyon, wala nang tututol pa.

Wala nang pipigil pa sa paglakbay ng aming mga daliri sa katawan naming dalawa.

Ngunit iyon lang iyon.

Isang sandali.

Isang pangyayari.

Isang memoryang hindi na naulit pa.

*Sa mga nawindang, likha lamang ito. :)

Naliligaw

Magtatanghali na't ako pa ri'y nakadapa, nakahiga sa malaking kama. Nakabukas ang aking laptop, tumitingin sa mga larawan ng kasiyahan, litrato ng nakaraan. Wala ako sa mga litratong iyon, mga kaibigan ko lamang. Sa bawat pagtanaw ko sa kanilang mga mukha, sa kanilang kaligayahan, tila naramdaman ko ang aking pagkaligaw. Naliligaw ako sa bawat beses na pinagmamasdan ko sila. Tama ngang hindi nila ako kasama sa mga litratong iyon. Hindi ako kabilang sa kanila.

Kahit papaano ay naging matalik kitang kaibigan. Kaarawan mo iyon, bakit hindi mo ako isinama?

Minsan - hindi, lagi naman talaga - may mga tao talagang mas mahalaga kesa sa iyo. Ngunit para sa mundong ito na pambihira ang lawak ngunit kakaiba ang liit, mayroon pa bang maituturing na mahalaga? Sa bawat beses na tatanaw ako sa lalim ng iyong mga mata, sa bawat paghawak mo sa aking maninipis na braso at sa bawat pag-ihip ng hangin sa ating dalawa, ano pa ba ang mas hahalaga?

Hindi kita uutusan. Hindi kita pagsasabihan. Hindi naman kita pag-aari e. At kahit anong kagustuhan kong maging iyong-iyo, itutulak mo lamang ako papalayo, isusuka na parang mapait na prutas, bulok. Kung gayon ay ititigil ko na lamang ito, itong masakit na nararamdaman, dahil hindi naman ako kabilang, wala akong kasama. Kung hanggang ngayon ay mananatili ka, salamat. Ngunit lumisan ka na, mas kailangan ka marahil ng iyong mga kaibigan. Iwan mo na lamang ako rito. Wala kang pakialam sa sugatan kong damdamin.

At heto ako, nakahandusay sa kama. Ang laptop na dati'y nakabukas ay nakasara na. Huminto na ang awit. Naghihintay na lamang ang nakakapasong hangin.

Nakahihilo.

Nakalulunod dati. Ngayo'y nakahihilo naman.

Kahit papaano'y wala na ang mga pagsusulit ko. Kaso, tambak naman ako sa sangkatutak na requirements. Kaunting pagtitiis na lang. Malapit na. Malapit na akong makauwi.

Ipapalipat ko ang araw ng aking pag-uwi, nang mas maaga. Bakit? Dahil ikamamatay ko ang gumastos para sa pagkain na tatlong beses sa isang araw, sa loob ng isang linggo. Hindi kakayanin ng sarili ko iyon. At wala na man din lang akong gagawin. Makakapagpasa na ako ng proyekto namin saCreative Writing 10 sa lunes o martes. Nawa.

Pero sa ngayon, hanggang ngayon, ako'y puyat, nanghihina ang katawan, mabigat ang loob, nahihilo, masakit ang ulo, nanghahapdi ang mata.

Kinaya nila ito dati. Kakayanin ko ito. Dating gawi.

Nakalulunod.

Naiinis na naman ako. Bakit naman kasi sa dinami-dami ng tao sa mundong ito, sa dinami-dami ng mga nakilala ko, sa iyo pa ako nahulog? Bakit sa iyo pa, na siyang umaming may gusto sa akin ngunit ngayo'y bale wala na lang? Bkit sa iyo pa, na siyang kailanman ay hindi ko pa natatalikuran? Bakit sa iyo pa, na siyang handang iwan ako sa mga panahong kinakailangan ko siya?

Bakit?

Oo na, gusto kita. Tapos.

Pero ikaw, hindi kita lubos maintindihan. Nakakairita. Nakagagalit.

Ngayong gusto kitang makasama, nasaan ka? Gusto kitang makausap, nasaan ka? Gusto kitang sapakin.

Naroon ka na naman, sa piling ng ibang tao. Maswerte siya dahil hindi ka pa niya kailangang hanapin o kaya'y hintayin ang mensaheng hindi naman darating. Mabuti pa siya, pero kailangang kailangan kita, dahil gustong-gusto kita.

Pero tuloy-tuloy pa rin akong naiinis sa iyo. Hindi ko kaya. Ewan. Magulo.

Mahirap. Sasabihin ko na sana sa iyo pero ika'y nawala. Hindi ko alam kung bakit hindi mo man lang akong magawang balikan ng mensahe. Ano bang meron? Ano?

Nakalulunod. Nakamamatay.

At sa tuwing darating ka na naman para sa akin, malulunod na naman ako sa piling mo at makakalimutan na naman ang lahat ng ito, ng galit ko, ng inis ko sa iyo.

Bagkus, mararamdaman ko na namang mahal na mahal kita, aapaw na naman ang pagkagusto ko sa iyo, at malulunod ako sa ilusyong gusto mo rin ako. Pero hindi. Hindi kita maintindihan. Pero sana naman...

...lunurin mo na lang ako...

...nang tuluyan.

Kumakaripas.

Lumulutang ako sa damdamin ko sa iyo.

Ha.

Hindi ko maintindihan. O baka marahil ay hindi ko iniintindi. Pero ganon na nga. Ewan.

Gusto kita, pero bahala na. Hindi ko alam. Hinding hindi ko malalaman. Marahil.

Bumibilis na ang pagdaan ng panahon.

Malay ba nating hahantong sa ganito, 'di ba?

Ah basta. Iba na. Ibang-iba na.

Bawat pangyayari'y bumibilis.

Bawat isa'y kumakaripas.

Nagmamadali.

Nagmamadali ngunit hindi alam nag patutunguhan.

Nawa'y gabyayan na lang tayo.

Hindi ko lubos maintindihan.

Hindi ko lubos maintindihan.

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit may mga taong kayang gawin ang mga bagay-bagay para sa iba ngunit hindi para sa iyo.

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit mas mahalaga pa sa kanya ang kanyang mga hindi mahanap na kaibigan kaysa sa akin na nasa isang tabi lamang at naghihintay.

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit ngayong gusto ko na siya, saka pa siya lumalayo.

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit niya ako nilalambing paminsan-minsan.

Hindi ko lubos maintindihan kung ano talaga itong aking nararamdaman.

Hindi ko lubos maintindihan kung tama ba ito o mali.

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit siya ganoon.

Hindi ko siya lubos maintindihan.

Wala nang mag-aalala.

Noong isang taon, may nakilala akong lalake. Siya'y may katangkaran, kayumanggi ang kulay ng balat, madalas ay hindi nasuklay ang buhok, at may mga matang kung hindi tititigang maiigi ay magmimistulang berde. Hindi siya marunong mag-alaga - ng sariling puso, ng sariling buhay.

Alalang-alala ko pa noong isang araw, isang araw na madilim na madilim, siya'y basang-basa sa ulan. Alam kong siya'y umiiyak, ramdam ko iyon. Gasgas na kung gasgas ang pag-akto niyang ito ngunit ito ang nangyari.

Siguradong-sigurado ako, noong araw na iyon ay may itinanim. Diniligan niya ito ng mga luha, mga luhang mapapait, mapupusok. Ang lupang pinagtamnan ay may patabang paghihiganti. Araw-araw niya ito dinidiligan at araw-araw niya ito nilalagyan ng pataba. Lumaki ang tanim at dumami ang mga dahon nito at lumago ang mga tangkay.

Kanina, nakita kong muli ang lalake. Ngayo'y hindi ko na siya kilala. Nakilala ko pa ang kanyang mga mata, kahit ito'y umaapoy. Batid kong kanya ang mga labing walang ibinuka kundi puro mga masasakit na salita. Siguradong sigurado akong sa kanya ang mukhang iyon, na ngayo'y sinasalaminan na ng poot. Tumakbo siya papalayo nang ako'y makita.

Hinabol ko siya.

Nahuli ko siya sa kanyang hardin, harding puno ng mga itinanim - tanim ng sama ng loob. Iginapos ko siya sa lupa para hindi siya makakilos ng masama. Pilit niyang inaabot ang bunga ng isang tanim, bungang maitim na maitim, ngunit alam kong hindi ito bulok.

Matapos ang ilang saglit ay napitas niya ito.

Iyon pala'y ang tanim niya'y nagbunga ng masamang kapalaran - ang aming kamatayan.

Kaya mula ngayon.

Hindi ko siya magawang ayusin.

Ni hindi ko man lang siya magawang simulan.

Kahit pag-isipan man lang ay hindi ko magawa.

Ang hirap.

Nakakapagod.

Ngunit kailangan ko nang mag-ayos.

Kailangan ko nang magsimula.

Kailangan ko nang mag-isip.

Hindi ito magiging mahirap.

Hindi na ako mapapagod.

Sana lang.

Kaya mula ngayon..

Malapit na.

Malapit na

Ang pag-abot sa kalangitan,

Ang pagpunyagi para sa nakatakda,

Ang paglisan sa masakit na nararamdaman.

Malapit na

Ang pag-aayon sa mga baraha,

Ang paglilipat ng mga naaayon,

Ang pagsikil sa mga dapat mawala.

Malapit na

Ang pagbaba ng mga ulap,

Ang ating pagiging isa,

Ang paglaho nating dalawa.

Iba na.

Nakakairita talaga ang media. Kung anu-ano na lang. Malapit na at idedeklara ko na sila bilang salot sa ating lipunan. HAHAHA.

Ngayong araw ay dumayo ako sa SM Megamall upang maghanap ng silicon case para sa aking cell phone. Ang dami ngang shops sa cyberzone nila ngunit wala talaga dun ang aking hinahanap. Mabuti na lang at nasa likod lang pala ang paraiso na St. Francis Square.

'Yun lang talaga ang rason sa kung bakit ako pumunta dun. Ngunit dahil gusto ko lang mag-drama, bumili na rin ako ng itim na polo. Wala lang. Gusto ko lang. Total naman, lagi na akong nauubusan ng pera kaya sanayan na talaga ito. Kaso lang, saka ko lang natanto na palabas na pala ang pelikulang Up. Sayang. Marahil ay hindi ko na siya mapapanood. Wala naman ding kaso iyon. May dvd pa naman eh.

At malamang sa malamang ay mag-isa na naman akong gumala, dahil ang mga gusto kong kasama ay marami pang ginagawa, o 'di nama'y mga wala lang talagang panahon para sa 'kin. Ewan ko ba.

Habang nakatayo ako sa MRT Ortigas Station at naghihintay ng tren pabalik ng North Avenue, nakita ko sina ate Reinna sa kabilang dako ng estasyon. Sa unang tingin ay hindi ko makumpirma kung siya nga iyon. May dumaang tren sa harapan namin. Alam mo 'yung My Sassy Girl na hollywood version? 'Yung poster nito na nasa labas ang lalaki at nakita niya ang babae sa loob ng tren. Iyon ang pumasok sa utak ko. Pero iba naman ang kaso namin. Ibang-iba. Haha. Ayun. Pupunta pala sila nu'n sa La Salle Greenhills para masilayan ang mga labi ng dating pangulong Corazon "Cory" Aquino. Nais ko talagang sumama. Hindi ko lang mabatid kung bakit hindi ako nagpahintay sa kanila at sumakay na talagang tunay sa tren. Asar.

Ayun. Bale, malungkot lang talaga ako ngayong araw. Sa totoo lang, hindi lang naman ngayon eh. Kung dahil lang walang nakikiramay sa akin, hindi ko alam. Ewan. Dahil siguro wala nga silang panahon. Panahon. 'Yun talaga ang kailangan, ano? Hay. Kung alam mo lang kung gaano ako kasabik sa iyo. Gusto kitang yakapin ng mahigpit. Pero ano? Wala. Wala lang. Ganon lang naman talaga iyon 'di ba? Magtatanong ka kung anong problema ko. Ayaw kong sabihin sa iyo nang harapan na ikaw talaga ang problema ko. Takot ako. Baka naman kasi iba ang dating sa iyo nu'n. Aagh. Nakakainis. Bakit ba naman kasi hindi na ito katulad ng dati. Nakakainis ka naman. Ang hirap mong

mahalin.

Lolobo na naman ang katawan mo.

Habang unti-unti akong nawawala sa tamang mood,

unti-unti ka namang nagiging walang MODO.

Ang gandang pakinggan para sa iyo, 'di ba? Walang modo.

Bakit kaya?

Hayan at naaapektuhan na naman ako sa iyo.

Dahil ikaw na naman ay

Nagmamarunong.

Nagmamagaling.

Nagmamaganda.

Sumasabat.

Nawawalan ng hiya.

Sumasama.

Lumalamon sa iba.

Nangagamit.

Nananakit.

Nagpapahiya.

Nang-iinis.

Nangungutya.

Nagsisimula ka na naman.

Nakakaawa ka.

Dahil unti-unti ka nang nagiging tulad ng Dagat. Alam mo 'yun? 'Yung dagat?

Mahiya ka naman sa sarili (at katawan) mo.

Humarap ka nga sa salamin. Ang pangit mo, at sa loob nanggagaling ang kabulukan mo.

Naintindihan mo naman 'yun 'di ba? Malamang dahil ikaw nga ay nagmamatalino din.

O baka hindi mo ito maintindihan sapagkat masyado ka nang nabubulag ng iyong ugali.

Sana nga ay tuluyan ka na lang mabulok. Ipokrita.

Teka, kailan mo kaya ulit ako gagamitin?

Naghihintay.

Ang hirap mong hintayin, lalo na kapag wala ka talagang inilaang oras para sa akin.

Ang hirap, lalo na kapag hindi mo naman talaga gustong dumating.

Ang hirap, lalo pa't sabik na sabik na talaga ako sa iyo.

Mahirap.

Masakit.

Malas. Malas talaga. Bakit sa iyo pa kasi nahulog. Malas.

Kung bakit ba naman kasi may mga taong mahirap intindihin, pakiramdaman, at mahirap pang iwasan - at hindi mahalin. Sa dinami-dinami nila, sa 'yo pa ako natutuliro. Hindi ko maintindihan. At hindi rin kita maintindihan.

Bakit pa kasi nakilala.

Bakit pa kasi.

Para naman kasing pareho tayo ng nararamdaman. Malamang sa malamang ay hindi.

Wala ka namang pakialam sa akin eh (dahil problema mo lang lagi mong nakikita at idinadaan mo na lang ako sa kung anong paraan). Kung pwede lang ay idaan mo na rin ako sa panahong nagdaan para maitama ko na ang mga mali ko at hindi ka na pansinin pa.

Wala ka namang gusto sa akin. Gusto mo lang akong gamitin at kung gusto mo pa, saka ka lang darating.

Wala ka namang mapapala, dahil nga ayaw mo.

Wala. Puro lang wala.

Kaya tayo, parang wala na lang rin.

Mahirap maghintay. Pero kung hindi mo man lang din gustong dumating, sana makasanayan ko na lang rin ito.

Matutulog tayo ngayong gabi.

Ngayong gabi,

Tayo'y matutulog

Matapos nating abutin

Ang nilalaman ng ating haraya.

Ngayong gabi,

Tayo'y mahihimbing

Sa tabi ng isa't isa

At malulunod sa ligaya.

Ngayong gabi,

Tayo'y magtititigan

Hanggang sa magsawa tayo sa isa't isa

At magkaayawan na.

Sana.

Ipagdarasal mo na lang ako.

Gano'n na lang iyon.
Ipagdarasal mo na lang na sana ay maging maayos na ako at malutas ko na ang mga problema ko,

hindi dahil iyon lang ang kaya mong gawin

kundi iyon lang ang gusto mong gawin.

Kung tutuusin, ayaw mo naman talaga akong tulungan.

Wala ka naman talagang pakialam kung ano nang nangyayari sa akin.

Hindi mo na kailangang magpanggap na tila nag-aalala

dahil tapos mo na akong gamitin.

Tapos na ang pakay mo sa akin.

Tapos na ang lahat.

Gusto mo na akong kalimutan 'di ba?

E ano 'tong ginagawa mo?

Sana hindi mo na ako tanungin kung okay lang ako.

Alam kong alam mong hindi naman talaga ako maayos.

Ang tanging gusto ko lang sanang sabihin sa iyo ay

ikaw ang dahilan kung bakit.

Kung gaano kita gustong sapakin, tirisin, himay-himayin, patayin,

ay siya namang gusto kitang hagkan, halikan, makasama.

Sana.

Naghahabol.

[Ang mga nakasaad dito ay pawang kathang-isip lamang. Pero kung gusto niyo itong paniwalaan, bahala kayo.]

Patuloy akong tumatakbo.

Kung saan man paroroon ay hindi ko matiyak.

Hindi ko mapigilan ang pag-udyok sa aking mga paa upang umalis, takasan ang lahat ng ito, at maghabol.

Maghabol.

Ngayon ay hinahabol ko pa rin siya, isang taong minahal, nagmahal, at lumayo.

Nariyan lang siya.

Nasa harapan ko.

Ngunit hindi kami magkatagpo.

Hindi ko siya mahagilap.

Hindi ko siya maintindihan.

Kung bakit ba naman kasi kailangan pa niya akong iwang mag-isa?

Bakit ngayon pa kung kelan ko siya gustong gusto na makasama, makita, mahagkan?

Bakit ngayon pa kung kelan kailangan ko siya?

Kumbaga, para lamang akong panandaliang aliw.

At tila sa kanya'y hanggang doon na lamang iyon.

Ngunit sa mga oras na ito ay gusto ko siyang makausap, kahit na gusto ko rin siyang suntukin ng malakas sa mukha at gulpihin para makabawi siya sa sakit at sama ng loob na idinulot niya sa akin.

Gusto ko siyang magdusa, kahit na gusto ko siya.

At kung sana lang ay mabalik ko ang oras, ang panahon bago kami naging malapit sa isa't isa.

At sana sa oras na iyon ay alam ko na ang magiging kahihinatnan kung may mangyari man.

At sana sa oras na iyon ay hindi na ako mahulog sa kanya muli.

Lahat ng iyon dahil ayaw ko nang maghabol.

Ayaw ko nang habulin pa ang isang taong wala nang pakialam sa akin.

Ayaw ko nang maging tanga.

Ngunit kahit anong gawin ko, tila ay hahabulin at hahabulin ko pa rin siya.

Pirasong bubog

Hindi ko maintindihan ang aking sarili.

Marahil ay nahihibang lamang ako.

Marahil ay hindi lamang ako makapumiglas.

Marahil ay tulad na rin ako ng iba: mga hibang na umiibig sa isang alaala.

Marahil ay hindi ko gustong mawala sa akin ang panaginip na ito: isang pangarap, isang pagkakataon.

Pakiramdam ko’y umiibig ako ngunit baka naman ay hindi sa isang tao, ngunit doon sa alaalang hatid nito.

Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit hawak-hawak ko pa rin ng mahigpit ang alaalang ito.

Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit hindi ko siya kayang bitawan, pakawalan.

Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit araw-araw ko pa rin itong hinahagkan, mula pagbangon hanggang pagtulog.

Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit ganito.

Tila ito’y isang pirasong bubog na pilit ko pa ring kinakapitan kahit na nasasaktan, nasusugatan na ako.

Hingang Malalim.

Kapag wala ka namang pormal na gusto sa isang babae at nakita mo gamit ang sarili mong mga mata na nilalandi siya ng isa pa niyang malapit na kaibigan sa iyong harapan - at nagseselos ka, anong tawag dun?

Hindi ko alam ang aking nararamdaman. Hindi ko mabatid. Hindi ko matanto. Ewan.

Hindi ko alam kung may gusto na ako sa kanya, o baka naman marahil ay minamadali ko lang ang sarili ko dahil nadagdagan na ako ng isang taon, o baka marahil ay totoo na nga. Pero kahit ano pa man, wala rin akong magagawa, wala rin akong pag-asa. Ito ang problema sa pagkakaibigan.

Hay, ewan. Bahala na. 

Isang masamang panaginip.

Lumabas muna siya sa kanyang kwarto, pinag-iisipang mabuti kung saan ang pupuntahan. Takot na takot siya, na waring hindi pa nagigising mula sa isang masamang panaginip.

Naglakad siya. Nag-iisip. Hindi niya alam ang dapat gawin. Magulong-magulo ang isip niya. Nababalot ang kanyang mundo ng lagim, na araw-araw ay nagbabadya, nanunuot, nananakot.

Tumigil siya sa harap ng isang pinto. Nanginginig na itinaas ang kanang kamay, waring kakatok. Hindi pa man niya nagagawa ay bumukas na ito. Nasilayan niya ang kanyang ina. Alam niyang takot rin ito, ngunit alam niya ring ayaw lamang niyang ipahalata ang pangangambang nararamdaman. Tanging mga mata lamang ang nag-usap, wala man lang salita. Pumasok siya sa loob ng kwarto at umupo sa kama ng kanyang ina. Nakayuko lamang, nagtataka, nagtataka kung bakit hanggang ngayon ay wala pa rin ang kanyang ama.

Sisikat na ang araw, at kailangan na niyang lumuwas. Binigyan siya ng kanyang ina ng perang pambili ng makakain, kahit na ang ibig sabihin no'n ay ang pagkagutom nito.

Pumasok siya sa malaking paaralan, malungkot, natatakot, nangangamba, nagtataka. Bawat taong makita niya ay ganoon din ang nararamdaman: malungkot, natatakot, nangangamba, nagtataka. Marahil ay hindi rin dumating ang kanilang mga ama.

Naglakad siya papunta sa kantina. Hindi pa pala siya nakakapag-almusal at ang tanging nabili niya ay kapirasong tinapay na ubod ng nipis at halos walang palaman. Hindi na niya ito inintindi at inubos na lang ang pampalipas sa gutom.

Sa isang iglap ay nagsitayuan ang mga nakaupo, nagsitakbuhan ang mga naglalakad at nakatayo. Bomb threat. Iyon ang dalawang salitang lumulutang sa buong paaralan sa oras na iyon. May bigla na lang kasing tumawag sa sekretarya ng eskwelahan at nagsabing may sasabog na malakas na bomba sa loob ng paaralan ngayon. Mahigit isang oras naman munang nanigas sa takot ang sekretarya bago niya ito naibalita sa iba.

Nakisali na siya sa pagtakbo, ngunit hindi niya alam kung saan. Nagkakagulo ang mga estudyante, ang mga guro. Ang mga puno naman sa paligid ay tagapanood lamang sa nagaganap.

Napagod na siya, kaya't piniling magpahinga sa isang kiosk. Pagkaupong-pagkaupo ay may naririnig siya, pulso, tila pusong mahinang tumitibok dahil balot na balot ng takot. Ngunit ang pusong iyon ay balot lamang ng plastik, at nang tumigil ang pagtibok nito, agad na nawasak ang kanyang mga pangarap; nahati ang kanyang kaisipan; lasog ang kanyang katawan; nagkalat ang kanyang mga lamang-loob.

Sa pagtigil ng pagtibok ng pusong iyon ay agarang nasira ang buong paaralan, at ang mga pangarap ng mga mag-aaral at guro nito.

Sa huling masakit na pagkakataon ay nakita niya ang kanyang ama, na naglalakad patungo sa naghihingalo niyang katawan. Ibinaba ng kanyang ama ang matigas na kalo mula sa kanyang ulo at inilagay sa bandang dibdib. Maligayang kaarawan.

Isang Linggong Kahibangan.

Nahihibang na siguro ako.

A las cuatro y media ako nagising. At alam kong hindi mabuti iyon. Natulog kasi ako bandang 1 ng umaga.

Ahh! Ayoko nang magpuyat. Pa'no ba naman kasi, wala lang. Basta. Nakakaadik lang. Ewan ko ba. Ewan ko.

Buong weekend ay wala akong ginawa para sa aking pag-aaral. Nagbasa lang ako ng The Tipping Point ni Malcolm Gladwell, nag-internet ng madalas, at umuwi ng Pasig para naman pasamain ang loob ni Mama dahil pinapasama niya na naman ang loob ko.

Ayun. Nag-aaway na naman kami ni Mama dahil sa pera. Lagi na lang namin nagagastos ang pang-tuition ko sana, dahil sadyang kulang pa rin ang sahod ni Papa para sa aming pamilya, lalo pa't marami kaming babayarin: mga credit card at ang phone bill ko. Isali mo na rin siguro ang singil sa telepono at kuryente doon. Ang problema pa ay hindi namin sigurado kung makakaabot ang pagpo-proseso ng STFAP ko bago magsimula ang rehistrasyon para sa susunod na semestre. Ngunit kahit anong pagtitipid ang gagawin, ang bulsa'y mabubutas rin.

Nitong mga nakaraang araw naman ay tila nahuhumaling ako sa isang tao. Ewan ko ba. Kakaiba lang ang pakiramdam. Basta. Hindi ko mawari. Ngunit nagagalak ako.

Sa tinagal-tagal kong nakatunganga sa tapat ng laptop ay ito lang ang naisulat ko. Hayaan mo, magdaragdag pa ako sa susunod na paglalathala. 

Pakikipaghabulan sa hangin.

Ngayon ako'y nakikipaghabulan sa hangin. Wala akong nararamdaman. Walang pagod, walang kaba, walang ligaya. Walang-wala. Kung sa latin pa ay isa lamang akong tabula rasa. Blangko ako ngayon.

Ngunit gusto ko lamang na may kahalik ngayong gabi. Hahaha! Oo. Ewan ko ba ngunit gusto ko lang maramdaman ang pagmamahal.

Sa ngayon ay wala pa rin akong iniibig na babae at hindi ko maintindihan ang aking sarili kung bakit.

Tila nga'y ako'y nililipad lang, hinihipan ng hangin at dinadala sa kung saan man nito gustong magpunta. Ewan ko ba. Magiging maayos din ang lahat.

Pangarap. Panaginip. Pagkakataon

Ang ewan. Hindi ko maintindihan ang sarili ko habang dumaraan ang mga araw sa kakasimula lamang na summer classes. Hindi ko talaga maintindihan. Kung iisipin, tila nga ako'y nanigas (uy, mukhang mali pero 'yun lang ang maisip kong termino) sa sandaling ito. Wala akong maintindihan. Kung sana lang ay hindi madamay pati ang mga dapat kong mapag-aralan sa pagkawala ng malay ko.

Hindi ko maintindihan. Hindi ko mabatid. Hindi ko mawari. Ewan. Ewan.

Giliw Kong Bayan.

Kaytagal kong hinintay na dumating

Sikat ng araw sa asul mong dagat

Akala ko’y tutugon sa ‘king hiling

Na pagsibol ng dahon sa ‘yong gubat

 

Nilisan kita upang iligtas ka

Sa kahirapang iyong dinaranas

Ngunit kami rin pala’y nagdurusa

Pangungulila na wala nang lunas

 

Nais kong ngayo’y umuwi, bumalik

Panoorin ang ‘yong langit na bughaw

Pagtitiis ay mapawi sa halik

Nang ang pangarap ay hindi malusaw

 

Sa pagbabalik nawa ay matugon

Ikaw aking bayan, iyong pagbangon

Pader

Kaninang umaga ay may mag-ina akong nakita

Walang saplot ang bagong silang na sanggol

At ang babae’y may hawak na lata.

Pinasandal ko ang ginang sa akin

At nang walang nakisimpatya ay

Hinayaan ko nang umalis.

 

May kotseng dumaan, bughaw na Volvo.

Pinanood kong lumabas ang lalake,

Nakagayak-Amerikana sa mainit na tanghali.

Tumambad sa akin ang kanyang mukha

Nang halos idikit sa akin ang katawan

Upang diligan ang nag-iinit kong semento.

 

Bumisita sa akin ang isang binatang

May dala na pulang pintura.

Wala akong magawa nang dungisan niya

Ang aking puting mukha.

“Ang panghi naman dito!”

Reklamo pa niya.

 

Nahihimbing ako sa aking siyesta

Nang tumigil ang sandaang aktibista:

Nag-iingay, sumisigaw, nag-aalsa.

Wala na namang mangyayari,

Wala na naman itong patutunguhan,

Iyon ang tumakbo sa isip ko.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

May dambuhalang sasakyang

Nagpaalis sa mga walang hiya.

Mas masahol pa pala ito nang

Walang prenong dumiretso

Sa aking pinagsamantalahang estruktura

At unti-unti na akong giniba.

 

Maya-maya pa’y naglabasan

Ang sandamakmak na sako ng semento.

Hindi ako makatakbo, makatakas,

Sapagkat dikit pa rin sa lupa

Ang kalahating ako,

Ang kapirasong ako.

 

“May mall na namang ipapatayo.”

Dinig kong sinabi ng babae,

Hawak ang kanyang lata at hubad na anak.

Sa tabi ko, ng kapirasong ako,

Dali-dali siyang naghukay sa lupa at

Inilibing ang kanyang patay nang kerubin.

 

Doon sa tabi ko,

Ng kapirasong ako,

Sa tabi ng natitirang ako.

Isa itong haiku pampasko.

Ningning do’n sa may dahon,

Sa isang iglap

Dala’y liwanag sa ’tin.

Nakakainis ka.

Kung kelan kita gustong librehin saka mo naman ako tinanggihan.

Kung kelan kita gustong makita saka ka naman hindi abot ng tanaw.

Kung kelan kita gustong makausap saka ka naman tulog o may ibang ginagawa.

Kung kelan kita gustong makasama saka ka naman may kasamang iba.

Kung kelan kita gusto, saka mo naman ako iniinis.

Nakakainis ka.

Walang laman.

[BABALA: ang lathalaing ito ay tungkol lamang sa mga crush at sa pag-ibig - na ako naman ay wala, sa ngayon.]

Ang hirap naman ng wala kang crush - o wala na.

Paano ba naman kasi, nakapalibot sa akin ang mga magkasintahan, magde-date ngayong linggo, mga may laman ang mga puso. Ako naman, walang wala. Walang laman.

Kahit na sabihin ko pang araw-araw kong mini-miss call (o kung ano mang tamang pandiwa ang para doon) ang aking dating crush magmula noong ikalawang taon sa hayskul para lang i-text niya ako kinalaunan ay hindi pa rin iyon. Wala na akong nararamdaman. Wala pa ulit akong nararamdaman. Ewan ko. Tila ba ay kontento na ako sa pagiging magkaibigan namin. Ganoon naman ang laging kinahahantungan e. Paano ba naman kasi, isa na akong self-declared torpe at wala akong napupusong maging crush sa ngayon at sadyang - oo na - torpe nga ako, kaya ganoon. O baka marahil takot lang akong lumampas sa pagiging magkaibigan. At natakot na ako dahil kay crush since first year high.

Oo, sa mga kaklase ko noong hayskul (na marahil ay naligaw o wala lang talagang magawa kaya't nagawi sa aking blogsite), alam niyo na kung sino iyon. Kung hindi, ewan ko na lang. Hindi na rin mahalaga kung sino siya.

Natakot na ako dahil nagustuhan ko siya noong nasa rurok na kami ng pagiging magkaibigan, 'yung mga panahong lagi kaming magkasama't nagtatawanan lang, tila walang pakialam sa mangyayari.

(Yana, hinding-hindi ko pa rin malilimutan 'yung gabing magkasama tayo sa paggawa ng eksperimento sa Microbiology, 'yung gabing iyon na pinakamasaya kong gabi sa hayskul.)

Batid kong wala siyang alam dati patungkol sa aking tunay na nararamdaman. Wala rin naman kasing mag-aakala. Matapos na lamang nang ibinulgar ko ito sa isang truth-or-dare section sa aking pseudo-barkada noong ikalawang taon namin sa hayskul ay saka nalaman ito ng buong mundo. Tulad ng inaasahan, marami na ang makakaalam. ('Yang mga kaibigan talaga, hinding hindi maaasahan.) Lumala ito noong patapos na ang ikalawang taon at napansin kong napakamadalang na lang kung kami'y mag-usap at magpansinan. Batid kong ayaw niyang magustuhan ko siya.

(Naaalala ko pa rin 'yung farewell party ng klase namin noong ikalawang taon kung saan bigla ka na  lamang nag-text noong gabing iyon at saglit tayong nakapag-usap tungkol sa mga bagay na wala naman talagang halaga. Masayang masaya rin ako noon. Akala ko naman kasi ay hinding hindi mo na ako kakausapin. Ngunit nag-text ka, at sapat na iyon para pangitiin ako ng dalawang araw.) 

Hindi ko siya maintindihan. Habang nasa ikalawang taon kami ay nagkagusto pa ako sa isa pang babae. Oo, 'yung lagi kong mini-miss call sa bawat araw para i-text niya ako at kamustahin ako, kung may nagbago na ba raw sa akin, kung kelan ako babalik, kung masaya ako, kung anu-ano pa. Noong nalaman niya ang balita, (salamat sa aking mga mapagpanggap na mga kaibigan - at tandang-tanda kong ikaw ang mastermind doon, Irish Meroy, hindi ako nakakalimot.) napansin ko at ng buong mundo na iniiwasan niya ako, bawat titig ko, bawat pagsalubong ko sa dinadaanan niya, bawat presensiya ng sarili ko sa mundo niya. Kasabay iyon ng hindi na pagpansin sa akin ng nauna, lalo pa't magkaibigan pa sila - na siya namang biglaan at hindi ko inaasahan. Dahil doon ay Nobyembre na ang naging pinakamalungkot kong buwan taun-taon. E nagustuhan ko ba naman kasi siya noong kami'y magkaibigan na, noong kami'y lagi nang magkasama at nag-uusap. Ngunit hindi ko lang talaga maintindihan kung bakit sila'y umiiwas kapag nalaman nilang nagustuhan sila ng kaibigan nila. Sadya bang hindi lang talaga ako kanais-nais? O nahihibang na talaga ako para kwestyunin ang isang napakababaw na tanong?

(Ngunit Yana, hiningan mo ako ng tulong at alam na alam ko pa rin na sa akin - sa aking isipan - nagmula ang junior thesis mo at ng iyong partner: Antibacterial and Antifungal Activity of Virgin Coconut Oil. Masaya ako para sa iyo.)

Noong ikatlong taon ay alam na alam na na may crush ako sa nauna. Naging malapit na magkaibigan naman kami lalo ng pangalawa, dahil na rin siguro'y mapag-unawa siya at tila wala namang kaso iyon sa kanya kung magustuhan ko siya - hanggang ngayon. Hindi na talaga ako pinapansin ng nauna, at pansing-pansin na rin ito ng buong mundo. Hindi ko na alam kung anong mali ang nagawa ko. Kung kasalanan nga ang magkagusto sa isang kaibigan, malamang sa malamang ay nagkamali nga ako. (Weh. Corny nu'n ah.) Hindi niya ako pinapansin hanggang nakuha ko na ang ideyang ayaw na niya sa akin, ayaw na niya akong makita, makausap, makasama. Ni mga mata ko'y pilit niyang iniiwasan pa. Kung pwede nga lang siguro akong mabura sa mundo niya, matagal nang nangyari iyon. Ngunit hindi ko iyon hinayaang mangyari. Noong prom nga ay sinigurado kong siya ang first dance ko, at ako naman sa kanya. Hindi ko malilimutan ang kantang iyon: Tattooed on my Mind. Sinunod ko namang isinayaw ang pangalawa. Natatandaan ko pang inilagay pa niya ang aking mga kamay mula sa kanyang balikat patungo sa kanyang tagiliran. Mas komportable siya roon. Mas gusto ko rin naman iyon. Kelan ko kaya kayo makakasayaw muli, sa saliw ng malumanay na himig?

Ika-apat na taon na. Magkaklase na kami ulit at sa paglalaro ng tadhana ay nakaupo siya sa aking likuran. Ngunit ganoon pa rin. Iniiwasan pa rin niya ako tulad ng dati, na tila ay hindi ako inevitable. Noong retreat namin ay sinugod ko na siya. Doon sa portion na naroon kami sa loob ng chapel at magbibigay ng kahoy na pusong magkahati sa isang taong nakagalit o gustong pasalamatan. Kumuha ako ng bahagi ng pusong iyon at tumungo sa kanya. Umiiyak pa siya mula sa pakikipag-ayos sa isang kabarkada, sa pagkakatanda ko. Noong nakausap ko na siya, umiiyak na ako. Hindi. Humahagulgol. Tinanong ko siya kung bakit hindi niya ako pinapansin, ngunit sa isipan ko'y gusto kong sabihing 'miss na miss na kita, Yana' ngunit may kakaibang puwersang pumipigil sa akin para sambitin ang mga katagang iyon. Ang tugon naman niya sa aking tanong, na medyo tumatawa na rin ay sadyang weird lang raw talaga siya. Hindi naman ako nakuntento sa kanyang naging sagot kaya tinanong kong muli. Iginiit naman niyang weird nga siya. Oo nga naman. Para sa isang kaibigang hindi mo papansinin ng ilang taon ay weird nga itong tunay. Pero ganun-ganon na nga lang ba talaga iyon? Sinigurado kong papansinin niya na ako. "Okey na tayo ha?" "Oo lagi."

Kinabukasan yata iyon o makalawa ay naganap ang prom. Sinigurado ko namang maka-first dance siyang muli. Ngunit kailangan niya palang makasayaw muna ang kanyang nakababatang kapatid. Sige. Naghintay ako. Ayun. Sinayaw ko na rin siya. Hindi ko na maalala kung may sinabi siya sa akin sa mga sandaling iyon. Ang tanging gusto ko lamang noon ay pabagalin pang lalo ang oras para matagal ko siyang makasama, makasayaw sa saliw ng musika. Ngunit hindi. Ipinunta pa niya ako sa bahaging hindi gaanong naiilawan, para hindi kami mapansin ng mga tao. Marahil ay takot siyang mahirang kami bilang sweetest pair, na batid kong hindi naman talaga mangyayari. Napakablanko kasi ng ekspresyon ng mukha niya. Hindi ko mabasa ang kanyang mga mata. Hindi ko pa rin siya maintindihan. Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit sandali lang kaming nagsayaw at ang bilis ng panahon at sa sumunod na linggo ay ilang pa rin kami sa isa't isa at hirap na magsalita. Hindi ko maintindihan.

Batid ko naman na hindi pa rin siya komportable na kausapin ako, at ako na rin kung hindi siya. Nakakalungkot lamang isipin na ganoon na lamang ang kinahantungan noon.

Mabuti na lamang at nakuha ko ang numero niya. Nagpalit na kasi siya ng numero noong mag-third year kami. Naka-text ko pa rin naman siya, noong pasko, kung saan nagpadala ako ng mensahe sa lahat ng taong nasa contacts ko. Nag-reply siya sa aking greeting at binalita pa kung gaano kagrabe ang naganap na lindol. Mabuti naman at tila maayos siya. Ngunit ganoon na lamang iyon. Maayos sila sa kanilang kinalalagyan, at marahil ay may mga mangingibig nang hindi ko pa nakikilala, habang ako naman dito, wala pa ring nahahanap na crush, takot pa ring manligaw.

(Natatandaan ko 'yung araw na palagay ko'y pursigido na akong ligawan si Yana. Humingi ako ng signos sa Diyos at ito ang marinig ang salitang 'Go'. Nung araw na iyon ay narinig ko nga, umagang umaga pa. Paano ba naman kasi, may misa noong umagang iyon at narinig ko ang 'Go' na hinihingi ko sa huling bahagi ng misa: Go in peace to love and serve the Lord. Pinaglalaruan ba ako ng tadhana? Hindi na rin ako tumuloy sa binalak kong panliligaw noon sapagkat hindi nga niya ako pinansin. Baka sumama lang lalo ang loob ko. Pero sana ngayon Yana, habang ikaw ay maligaya na, sana'y ako rin ay lumigaya na ng lubos at mahanap na ang matagal na hinahanap, na siya namang hindi mo talaga binigay sa akin.)