Isang linggo akong naging iritable, galit sa mundo, sabi nila.
Nakakainis. Nakakainis ang mga kaibigan. Sila na nga dapat ang makakaintindi sa iyo, sila pa ang magdudulot sa iyo ng labis na nag-aalab na puso. Parang ang sarap tuloy manaksak.
Una sa lahat, hindi mo pwedeng hulaan kung ano ang gagawin ko pagkatapos mo akong asarin. Hindi ako sisigaw. Hindi ako aalis. Papatayin kita. Ayos ba 'yon?
Pangalawa, hindi ako madaling magalit. Nangyari lamang na buhos buhos kayo kung makapag-asar kaya't nagagalit ako.
Pangatlo, hindi ako galit sa mundo. Subukan mong buhayin ang buhay ko at malalaman mo rin kung anong mangyayari sa iyo kapag ikaw ay labis labis na sinasaktan - ng mga taong minamahal mo at akala mo'y nagmamahal sa iyo. Subukan mong maging ako, tingnan natin kung kakayanin mo pang mabuhay.
Pang-apat, mahaba ang aking pasensiya. Nawawala ito kapag may mga katulad mong reklamo ng reklamo. Nanunuot sa kalamnan ko bawat salita mo. Masakit sa tenga.
Panglima, wala kang alam sa kung anong nangyayari sa akin kaya't 'wag na 'wag kang magsasalita na tila ikaw ang Diyos na nakakaalam ng lahat. Tanga ka lang. Wala kang alam. Alalahanin mo iyan. Makontento ka na lang sa kung anong nakikita mo.
Pang-anim, kapag hindi kita ginagalaw at pinapakialaman, wag mo rin akong gagalawin at papakialaman. Baka mabuhusan kita ng asido.
Pangpito, magkakaiba tayo ng antas ng respeto. Kung ganyan ang antas mo ng respeto, hahayaan ko 'yun. Pero 'wag na 'wag mong tatapakan ang katauhan ko.
Mag-ingat ka sa mga sinasabi mo. Nakakasakit ka na. Nakakahiya ka, kaibigan ka pa naman. Iyan ba ang tungkulin mo? O isa ka lamang ulupong na tutuklaw sa karamihan?
Wala akong kikilalaning kaaway. Hindi kita sasaktan. Mamamatay ka rin.
Mga Post
