Naliligaw

Magtatanghali na't ako pa ri'y nakadapa, nakahiga sa malaking kama. Nakabukas ang aking laptop, tumitingin sa mga larawan ng kasiyahan, litrato ng nakaraan. Wala ako sa mga litratong iyon, mga kaibigan ko lamang. Sa bawat pagtanaw ko sa kanilang mga mukha, sa kanilang kaligayahan, tila naramdaman ko ang aking pagkaligaw. Naliligaw ako sa bawat beses na pinagmamasdan ko sila. Tama ngang hindi nila ako kasama sa mga litratong iyon. Hindi ako kabilang sa kanila.

Kahit papaano ay naging matalik kitang kaibigan. Kaarawan mo iyon, bakit hindi mo ako isinama?

Minsan - hindi, lagi naman talaga - may mga tao talagang mas mahalaga kesa sa iyo. Ngunit para sa mundong ito na pambihira ang lawak ngunit kakaiba ang liit, mayroon pa bang maituturing na mahalaga? Sa bawat beses na tatanaw ako sa lalim ng iyong mga mata, sa bawat paghawak mo sa aking maninipis na braso at sa bawat pag-ihip ng hangin sa ating dalawa, ano pa ba ang mas hahalaga?

Hindi kita uutusan. Hindi kita pagsasabihan. Hindi naman kita pag-aari e. At kahit anong kagustuhan kong maging iyong-iyo, itutulak mo lamang ako papalayo, isusuka na parang mapait na prutas, bulok. Kung gayon ay ititigil ko na lamang ito, itong masakit na nararamdaman, dahil hindi naman ako kabilang, wala akong kasama. Kung hanggang ngayon ay mananatili ka, salamat. Ngunit lumisan ka na, mas kailangan ka marahil ng iyong mga kaibigan. Iwan mo na lamang ako rito. Wala kang pakialam sa sugatan kong damdamin.

At heto ako, nakahandusay sa kama. Ang laptop na dati'y nakabukas ay nakasara na. Huminto na ang awit. Naghihintay na lamang ang nakakapasong hangin.

Nakahihilo.

Nakalulunod dati. Ngayo'y nakahihilo naman.

Kahit papaano'y wala na ang mga pagsusulit ko. Kaso, tambak naman ako sa sangkatutak na requirements. Kaunting pagtitiis na lang. Malapit na. Malapit na akong makauwi.

Ipapalipat ko ang araw ng aking pag-uwi, nang mas maaga. Bakit? Dahil ikamamatay ko ang gumastos para sa pagkain na tatlong beses sa isang araw, sa loob ng isang linggo. Hindi kakayanin ng sarili ko iyon. At wala na man din lang akong gagawin. Makakapagpasa na ako ng proyekto namin saCreative Writing 10 sa lunes o martes. Nawa.

Pero sa ngayon, hanggang ngayon, ako'y puyat, nanghihina ang katawan, mabigat ang loob, nahihilo, masakit ang ulo, nanghahapdi ang mata.

Kinaya nila ito dati. Kakayanin ko ito. Dating gawi.

Nakalulunod.

Naiinis na naman ako. Bakit naman kasi sa dinami-dami ng tao sa mundong ito, sa dinami-dami ng mga nakilala ko, sa iyo pa ako nahulog? Bakit sa iyo pa, na siyang umaming may gusto sa akin ngunit ngayo'y bale wala na lang? Bkit sa iyo pa, na siyang kailanman ay hindi ko pa natatalikuran? Bakit sa iyo pa, na siyang handang iwan ako sa mga panahong kinakailangan ko siya?

Bakit?

Oo na, gusto kita. Tapos.

Pero ikaw, hindi kita lubos maintindihan. Nakakairita. Nakagagalit.

Ngayong gusto kitang makasama, nasaan ka? Gusto kitang makausap, nasaan ka? Gusto kitang sapakin.

Naroon ka na naman, sa piling ng ibang tao. Maswerte siya dahil hindi ka pa niya kailangang hanapin o kaya'y hintayin ang mensaheng hindi naman darating. Mabuti pa siya, pero kailangang kailangan kita, dahil gustong-gusto kita.

Pero tuloy-tuloy pa rin akong naiinis sa iyo. Hindi ko kaya. Ewan. Magulo.

Mahirap. Sasabihin ko na sana sa iyo pero ika'y nawala. Hindi ko alam kung bakit hindi mo man lang akong magawang balikan ng mensahe. Ano bang meron? Ano?

Nakalulunod. Nakamamatay.

At sa tuwing darating ka na naman para sa akin, malulunod na naman ako sa piling mo at makakalimutan na naman ang lahat ng ito, ng galit ko, ng inis ko sa iyo.

Bagkus, mararamdaman ko na namang mahal na mahal kita, aapaw na naman ang pagkagusto ko sa iyo, at malulunod ako sa ilusyong gusto mo rin ako. Pero hindi. Hindi kita maintindihan. Pero sana naman...

...lunurin mo na lang ako...

...nang tuluyan.