Hindi ko maintindihan ang aking sarili.
Marahil ay nahihibang lamang ako.
Marahil ay hindi lamang ako makapumiglas.
Marahil ay tulad na rin ako ng iba: mga hibang na umiibig sa isang alaala.
Marahil ay hindi ko gustong mawala sa akin ang panaginip na ito: isang pangarap, isang pagkakataon.
Pakiramdam ko’y umiibig ako ngunit baka naman ay hindi sa isang tao, ngunit doon sa alaalang hatid nito.
Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit hawak-hawak ko pa rin ng mahigpit ang alaalang ito.
Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit hindi ko siya kayang bitawan, pakawalan.
Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit araw-araw ko pa rin itong hinahagkan, mula pagbangon hanggang pagtulog.
Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit ganito.
Tila ito’y isang pirasong bubog na pilit ko pa ring kinakapitan kahit na nasasaktan, nasusugatan na ako.
Mga Post
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento