Nilulunod ako ng aking mga tula, ng aking mga salita.
Walang tigil na naglalakad ngunit walang kalsada.
Walang humpay na umiikot ang mundo, wala namang patutunghuhan.
Naghahari ang dilim, bumubulusok ang mga ulap.
Bumubuhos ang ulan.
Mabigat, masakit.
Ang bawat patak. Ang loob.
Tanaw ko ang buong siyudad.
Tanaw ko pareho ang kaniyang babaw at kaniyang lalim.
Talon.
Wala na akong maintindihan.
Wala na akong maramdaman.
Mga Post
