Wala nang mag-aalala.

Noong isang taon, may nakilala akong lalake. Siya'y may katangkaran, kayumanggi ang kulay ng balat, madalas ay hindi nasuklay ang buhok, at may mga matang kung hindi tititigang maiigi ay magmimistulang berde. Hindi siya marunong mag-alaga - ng sariling puso, ng sariling buhay.

Alalang-alala ko pa noong isang araw, isang araw na madilim na madilim, siya'y basang-basa sa ulan. Alam kong siya'y umiiyak, ramdam ko iyon. Gasgas na kung gasgas ang pag-akto niyang ito ngunit ito ang nangyari.

Siguradong-sigurado ako, noong araw na iyon ay may itinanim. Diniligan niya ito ng mga luha, mga luhang mapapait, mapupusok. Ang lupang pinagtamnan ay may patabang paghihiganti. Araw-araw niya ito dinidiligan at araw-araw niya ito nilalagyan ng pataba. Lumaki ang tanim at dumami ang mga dahon nito at lumago ang mga tangkay.

Kanina, nakita kong muli ang lalake. Ngayo'y hindi ko na siya kilala. Nakilala ko pa ang kanyang mga mata, kahit ito'y umaapoy. Batid kong kanya ang mga labing walang ibinuka kundi puro mga masasakit na salita. Siguradong sigurado akong sa kanya ang mukhang iyon, na ngayo'y sinasalaminan na ng poot. Tumakbo siya papalayo nang ako'y makita.

Hinabol ko siya.

Nahuli ko siya sa kanyang hardin, harding puno ng mga itinanim - tanim ng sama ng loob. Iginapos ko siya sa lupa para hindi siya makakilos ng masama. Pilit niyang inaabot ang bunga ng isang tanim, bungang maitim na maitim, ngunit alam kong hindi ito bulok.

Matapos ang ilang saglit ay napitas niya ito.

Iyon pala'y ang tanim niya'y nagbunga ng masamang kapalaran - ang aming kamatayan.