Nakalulunod.

Naiinis na naman ako. Bakit naman kasi sa dinami-dami ng tao sa mundong ito, sa dinami-dami ng mga nakilala ko, sa iyo pa ako nahulog? Bakit sa iyo pa, na siyang umaming may gusto sa akin ngunit ngayo'y bale wala na lang? Bkit sa iyo pa, na siyang kailanman ay hindi ko pa natatalikuran? Bakit sa iyo pa, na siyang handang iwan ako sa mga panahong kinakailangan ko siya?

Bakit?

Oo na, gusto kita. Tapos.

Pero ikaw, hindi kita lubos maintindihan. Nakakairita. Nakagagalit.

Ngayong gusto kitang makasama, nasaan ka? Gusto kitang makausap, nasaan ka? Gusto kitang sapakin.

Naroon ka na naman, sa piling ng ibang tao. Maswerte siya dahil hindi ka pa niya kailangang hanapin o kaya'y hintayin ang mensaheng hindi naman darating. Mabuti pa siya, pero kailangang kailangan kita, dahil gustong-gusto kita.

Pero tuloy-tuloy pa rin akong naiinis sa iyo. Hindi ko kaya. Ewan. Magulo.

Mahirap. Sasabihin ko na sana sa iyo pero ika'y nawala. Hindi ko alam kung bakit hindi mo man lang akong magawang balikan ng mensahe. Ano bang meron? Ano?

Nakalulunod. Nakamamatay.

At sa tuwing darating ka na naman para sa akin, malulunod na naman ako sa piling mo at makakalimutan na naman ang lahat ng ito, ng galit ko, ng inis ko sa iyo.

Bagkus, mararamdaman ko na namang mahal na mahal kita, aapaw na naman ang pagkagusto ko sa iyo, at malulunod ako sa ilusyong gusto mo rin ako. Pero hindi. Hindi kita maintindihan. Pero sana naman...

...lunurin mo na lang ako...

...nang tuluyan.