Kumakaripas.

Lumulutang ako sa damdamin ko sa iyo.

Ha.

Hindi ko maintindihan. O baka marahil ay hindi ko iniintindi. Pero ganon na nga. Ewan.

Gusto kita, pero bahala na. Hindi ko alam. Hinding hindi ko malalaman. Marahil.

Bumibilis na ang pagdaan ng panahon.

Malay ba nating hahantong sa ganito, 'di ba?

Ah basta. Iba na. Ibang-iba na.

Bawat pangyayari'y bumibilis.

Bawat isa'y kumakaripas.

Nagmamadali.

Nagmamadali ngunit hindi alam nag patutunguhan.

Nawa'y gabyayan na lang tayo.

Hindi ko lubos maintindihan.

Hindi ko lubos maintindihan.

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit may mga taong kayang gawin ang mga bagay-bagay para sa iba ngunit hindi para sa iyo.

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit mas mahalaga pa sa kanya ang kanyang mga hindi mahanap na kaibigan kaysa sa akin na nasa isang tabi lamang at naghihintay.

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit ngayong gusto ko na siya, saka pa siya lumalayo.

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit niya ako nilalambing paminsan-minsan.

Hindi ko lubos maintindihan kung ano talaga itong aking nararamdaman.

Hindi ko lubos maintindihan kung tama ba ito o mali.

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit siya ganoon.

Hindi ko siya lubos maintindihan.

Wala nang mag-aalala.

Noong isang taon, may nakilala akong lalake. Siya'y may katangkaran, kayumanggi ang kulay ng balat, madalas ay hindi nasuklay ang buhok, at may mga matang kung hindi tititigang maiigi ay magmimistulang berde. Hindi siya marunong mag-alaga - ng sariling puso, ng sariling buhay.

Alalang-alala ko pa noong isang araw, isang araw na madilim na madilim, siya'y basang-basa sa ulan. Alam kong siya'y umiiyak, ramdam ko iyon. Gasgas na kung gasgas ang pag-akto niyang ito ngunit ito ang nangyari.

Siguradong-sigurado ako, noong araw na iyon ay may itinanim. Diniligan niya ito ng mga luha, mga luhang mapapait, mapupusok. Ang lupang pinagtamnan ay may patabang paghihiganti. Araw-araw niya ito dinidiligan at araw-araw niya ito nilalagyan ng pataba. Lumaki ang tanim at dumami ang mga dahon nito at lumago ang mga tangkay.

Kanina, nakita kong muli ang lalake. Ngayo'y hindi ko na siya kilala. Nakilala ko pa ang kanyang mga mata, kahit ito'y umaapoy. Batid kong kanya ang mga labing walang ibinuka kundi puro mga masasakit na salita. Siguradong sigurado akong sa kanya ang mukhang iyon, na ngayo'y sinasalaminan na ng poot. Tumakbo siya papalayo nang ako'y makita.

Hinabol ko siya.

Nahuli ko siya sa kanyang hardin, harding puno ng mga itinanim - tanim ng sama ng loob. Iginapos ko siya sa lupa para hindi siya makakilos ng masama. Pilit niyang inaabot ang bunga ng isang tanim, bungang maitim na maitim, ngunit alam kong hindi ito bulok.

Matapos ang ilang saglit ay napitas niya ito.

Iyon pala'y ang tanim niya'y nagbunga ng masamang kapalaran - ang aming kamatayan.

Kaya mula ngayon.

Hindi ko siya magawang ayusin.

Ni hindi ko man lang siya magawang simulan.

Kahit pag-isipan man lang ay hindi ko magawa.

Ang hirap.

Nakakapagod.

Ngunit kailangan ko nang mag-ayos.

Kailangan ko nang magsimula.

Kailangan ko nang mag-isip.

Hindi ito magiging mahirap.

Hindi na ako mapapagod.

Sana lang.

Kaya mula ngayon..

Malapit na.

Malapit na

Ang pag-abot sa kalangitan,

Ang pagpunyagi para sa nakatakda,

Ang paglisan sa masakit na nararamdaman.

Malapit na

Ang pag-aayon sa mga baraha,

Ang paglilipat ng mga naaayon,

Ang pagsikil sa mga dapat mawala.

Malapit na

Ang pagbaba ng mga ulap,

Ang ating pagiging isa,

Ang paglaho nating dalawa.

Iba na.

Nakakairita talaga ang media. Kung anu-ano na lang. Malapit na at idedeklara ko na sila bilang salot sa ating lipunan. HAHAHA.

Ngayong araw ay dumayo ako sa SM Megamall upang maghanap ng silicon case para sa aking cell phone. Ang dami ngang shops sa cyberzone nila ngunit wala talaga dun ang aking hinahanap. Mabuti na lang at nasa likod lang pala ang paraiso na St. Francis Square.

'Yun lang talaga ang rason sa kung bakit ako pumunta dun. Ngunit dahil gusto ko lang mag-drama, bumili na rin ako ng itim na polo. Wala lang. Gusto ko lang. Total naman, lagi na akong nauubusan ng pera kaya sanayan na talaga ito. Kaso lang, saka ko lang natanto na palabas na pala ang pelikulang Up. Sayang. Marahil ay hindi ko na siya mapapanood. Wala naman ding kaso iyon. May dvd pa naman eh.

At malamang sa malamang ay mag-isa na naman akong gumala, dahil ang mga gusto kong kasama ay marami pang ginagawa, o 'di nama'y mga wala lang talagang panahon para sa 'kin. Ewan ko ba.

Habang nakatayo ako sa MRT Ortigas Station at naghihintay ng tren pabalik ng North Avenue, nakita ko sina ate Reinna sa kabilang dako ng estasyon. Sa unang tingin ay hindi ko makumpirma kung siya nga iyon. May dumaang tren sa harapan namin. Alam mo 'yung My Sassy Girl na hollywood version? 'Yung poster nito na nasa labas ang lalaki at nakita niya ang babae sa loob ng tren. Iyon ang pumasok sa utak ko. Pero iba naman ang kaso namin. Ibang-iba. Haha. Ayun. Pupunta pala sila nu'n sa La Salle Greenhills para masilayan ang mga labi ng dating pangulong Corazon "Cory" Aquino. Nais ko talagang sumama. Hindi ko lang mabatid kung bakit hindi ako nagpahintay sa kanila at sumakay na talagang tunay sa tren. Asar.

Ayun. Bale, malungkot lang talaga ako ngayong araw. Sa totoo lang, hindi lang naman ngayon eh. Kung dahil lang walang nakikiramay sa akin, hindi ko alam. Ewan. Dahil siguro wala nga silang panahon. Panahon. 'Yun talaga ang kailangan, ano? Hay. Kung alam mo lang kung gaano ako kasabik sa iyo. Gusto kitang yakapin ng mahigpit. Pero ano? Wala. Wala lang. Ganon lang naman talaga iyon 'di ba? Magtatanong ka kung anong problema ko. Ayaw kong sabihin sa iyo nang harapan na ikaw talaga ang problema ko. Takot ako. Baka naman kasi iba ang dating sa iyo nu'n. Aagh. Nakakainis. Bakit ba naman kasi hindi na ito katulad ng dati. Nakakainis ka naman. Ang hirap mong

mahalin.

Lolobo na naman ang katawan mo.

Habang unti-unti akong nawawala sa tamang mood,

unti-unti ka namang nagiging walang MODO.

Ang gandang pakinggan para sa iyo, 'di ba? Walang modo.

Bakit kaya?

Hayan at naaapektuhan na naman ako sa iyo.

Dahil ikaw na naman ay

Nagmamarunong.

Nagmamagaling.

Nagmamaganda.

Sumasabat.

Nawawalan ng hiya.

Sumasama.

Lumalamon sa iba.

Nangagamit.

Nananakit.

Nagpapahiya.

Nang-iinis.

Nangungutya.

Nagsisimula ka na naman.

Nakakaawa ka.

Dahil unti-unti ka nang nagiging tulad ng Dagat. Alam mo 'yun? 'Yung dagat?

Mahiya ka naman sa sarili (at katawan) mo.

Humarap ka nga sa salamin. Ang pangit mo, at sa loob nanggagaling ang kabulukan mo.

Naintindihan mo naman 'yun 'di ba? Malamang dahil ikaw nga ay nagmamatalino din.

O baka hindi mo ito maintindihan sapagkat masyado ka nang nabubulag ng iyong ugali.

Sana nga ay tuluyan ka na lang mabulok. Ipokrita.

Teka, kailan mo kaya ulit ako gagamitin?

Naghihintay.

Ang hirap mong hintayin, lalo na kapag wala ka talagang inilaang oras para sa akin.

Ang hirap, lalo na kapag hindi mo naman talaga gustong dumating.

Ang hirap, lalo pa't sabik na sabik na talaga ako sa iyo.

Mahirap.

Masakit.

Malas. Malas talaga. Bakit sa iyo pa kasi nahulog. Malas.

Kung bakit ba naman kasi may mga taong mahirap intindihin, pakiramdaman, at mahirap pang iwasan - at hindi mahalin. Sa dinami-dinami nila, sa 'yo pa ako natutuliro. Hindi ko maintindihan. At hindi rin kita maintindihan.

Bakit pa kasi nakilala.

Bakit pa kasi.

Para naman kasing pareho tayo ng nararamdaman. Malamang sa malamang ay hindi.

Wala ka namang pakialam sa akin eh (dahil problema mo lang lagi mong nakikita at idinadaan mo na lang ako sa kung anong paraan). Kung pwede lang ay idaan mo na rin ako sa panahong nagdaan para maitama ko na ang mga mali ko at hindi ka na pansinin pa.

Wala ka namang gusto sa akin. Gusto mo lang akong gamitin at kung gusto mo pa, saka ka lang darating.

Wala ka namang mapapala, dahil nga ayaw mo.

Wala. Puro lang wala.

Kaya tayo, parang wala na lang rin.

Mahirap maghintay. Pero kung hindi mo man lang din gustong dumating, sana makasanayan ko na lang rin ito.

Matutulog tayo ngayong gabi.

Ngayong gabi,

Tayo'y matutulog

Matapos nating abutin

Ang nilalaman ng ating haraya.

Ngayong gabi,

Tayo'y mahihimbing

Sa tabi ng isa't isa

At malulunod sa ligaya.

Ngayong gabi,

Tayo'y magtititigan

Hanggang sa magsawa tayo sa isa't isa

At magkaayawan na.

Sana.

Ipagdarasal mo na lang ako.

Gano'n na lang iyon.
Ipagdarasal mo na lang na sana ay maging maayos na ako at malutas ko na ang mga problema ko,

hindi dahil iyon lang ang kaya mong gawin

kundi iyon lang ang gusto mong gawin.

Kung tutuusin, ayaw mo naman talaga akong tulungan.

Wala ka naman talagang pakialam kung ano nang nangyayari sa akin.

Hindi mo na kailangang magpanggap na tila nag-aalala

dahil tapos mo na akong gamitin.

Tapos na ang pakay mo sa akin.

Tapos na ang lahat.

Gusto mo na akong kalimutan 'di ba?

E ano 'tong ginagawa mo?

Sana hindi mo na ako tanungin kung okay lang ako.

Alam kong alam mong hindi naman talaga ako maayos.

Ang tanging gusto ko lang sanang sabihin sa iyo ay

ikaw ang dahilan kung bakit.

Kung gaano kita gustong sapakin, tirisin, himay-himayin, patayin,

ay siya namang gusto kitang hagkan, halikan, makasama.

Sana.

Naghahabol.

[Ang mga nakasaad dito ay pawang kathang-isip lamang. Pero kung gusto niyo itong paniwalaan, bahala kayo.]

Patuloy akong tumatakbo.

Kung saan man paroroon ay hindi ko matiyak.

Hindi ko mapigilan ang pag-udyok sa aking mga paa upang umalis, takasan ang lahat ng ito, at maghabol.

Maghabol.

Ngayon ay hinahabol ko pa rin siya, isang taong minahal, nagmahal, at lumayo.

Nariyan lang siya.

Nasa harapan ko.

Ngunit hindi kami magkatagpo.

Hindi ko siya mahagilap.

Hindi ko siya maintindihan.

Kung bakit ba naman kasi kailangan pa niya akong iwang mag-isa?

Bakit ngayon pa kung kelan ko siya gustong gusto na makasama, makita, mahagkan?

Bakit ngayon pa kung kelan kailangan ko siya?

Kumbaga, para lamang akong panandaliang aliw.

At tila sa kanya'y hanggang doon na lamang iyon.

Ngunit sa mga oras na ito ay gusto ko siyang makausap, kahit na gusto ko rin siyang suntukin ng malakas sa mukha at gulpihin para makabawi siya sa sakit at sama ng loob na idinulot niya sa akin.

Gusto ko siyang magdusa, kahit na gusto ko siya.

At kung sana lang ay mabalik ko ang oras, ang panahon bago kami naging malapit sa isa't isa.

At sana sa oras na iyon ay alam ko na ang magiging kahihinatnan kung may mangyari man.

At sana sa oras na iyon ay hindi na ako mahulog sa kanya muli.

Lahat ng iyon dahil ayaw ko nang maghabol.

Ayaw ko nang habulin pa ang isang taong wala nang pakialam sa akin.

Ayaw ko nang maging tanga.

Ngunit kahit anong gawin ko, tila ay hahabulin at hahabulin ko pa rin siya.

Pirasong bubog

Hindi ko maintindihan ang aking sarili.

Marahil ay nahihibang lamang ako.

Marahil ay hindi lamang ako makapumiglas.

Marahil ay tulad na rin ako ng iba: mga hibang na umiibig sa isang alaala.

Marahil ay hindi ko gustong mawala sa akin ang panaginip na ito: isang pangarap, isang pagkakataon.

Pakiramdam ko’y umiibig ako ngunit baka naman ay hindi sa isang tao, ngunit doon sa alaalang hatid nito.

Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit hawak-hawak ko pa rin ng mahigpit ang alaalang ito.

Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit hindi ko siya kayang bitawan, pakawalan.

Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit araw-araw ko pa rin itong hinahagkan, mula pagbangon hanggang pagtulog.

Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit ganito.

Tila ito’y isang pirasong bubog na pilit ko pa ring kinakapitan kahit na nasasaktan, nasusugatan na ako.

Hingang Malalim.

Kapag wala ka namang pormal na gusto sa isang babae at nakita mo gamit ang sarili mong mga mata na nilalandi siya ng isa pa niyang malapit na kaibigan sa iyong harapan - at nagseselos ka, anong tawag dun?

Hindi ko alam ang aking nararamdaman. Hindi ko mabatid. Hindi ko matanto. Ewan.

Hindi ko alam kung may gusto na ako sa kanya, o baka naman marahil ay minamadali ko lang ang sarili ko dahil nadagdagan na ako ng isang taon, o baka marahil ay totoo na nga. Pero kahit ano pa man, wala rin akong magagawa, wala rin akong pag-asa. Ito ang problema sa pagkakaibigan.

Hay, ewan. Bahala na. 

Isang masamang panaginip.

Lumabas muna siya sa kanyang kwarto, pinag-iisipang mabuti kung saan ang pupuntahan. Takot na takot siya, na waring hindi pa nagigising mula sa isang masamang panaginip.

Naglakad siya. Nag-iisip. Hindi niya alam ang dapat gawin. Magulong-magulo ang isip niya. Nababalot ang kanyang mundo ng lagim, na araw-araw ay nagbabadya, nanunuot, nananakot.

Tumigil siya sa harap ng isang pinto. Nanginginig na itinaas ang kanang kamay, waring kakatok. Hindi pa man niya nagagawa ay bumukas na ito. Nasilayan niya ang kanyang ina. Alam niyang takot rin ito, ngunit alam niya ring ayaw lamang niyang ipahalata ang pangangambang nararamdaman. Tanging mga mata lamang ang nag-usap, wala man lang salita. Pumasok siya sa loob ng kwarto at umupo sa kama ng kanyang ina. Nakayuko lamang, nagtataka, nagtataka kung bakit hanggang ngayon ay wala pa rin ang kanyang ama.

Sisikat na ang araw, at kailangan na niyang lumuwas. Binigyan siya ng kanyang ina ng perang pambili ng makakain, kahit na ang ibig sabihin no'n ay ang pagkagutom nito.

Pumasok siya sa malaking paaralan, malungkot, natatakot, nangangamba, nagtataka. Bawat taong makita niya ay ganoon din ang nararamdaman: malungkot, natatakot, nangangamba, nagtataka. Marahil ay hindi rin dumating ang kanilang mga ama.

Naglakad siya papunta sa kantina. Hindi pa pala siya nakakapag-almusal at ang tanging nabili niya ay kapirasong tinapay na ubod ng nipis at halos walang palaman. Hindi na niya ito inintindi at inubos na lang ang pampalipas sa gutom.

Sa isang iglap ay nagsitayuan ang mga nakaupo, nagsitakbuhan ang mga naglalakad at nakatayo. Bomb threat. Iyon ang dalawang salitang lumulutang sa buong paaralan sa oras na iyon. May bigla na lang kasing tumawag sa sekretarya ng eskwelahan at nagsabing may sasabog na malakas na bomba sa loob ng paaralan ngayon. Mahigit isang oras naman munang nanigas sa takot ang sekretarya bago niya ito naibalita sa iba.

Nakisali na siya sa pagtakbo, ngunit hindi niya alam kung saan. Nagkakagulo ang mga estudyante, ang mga guro. Ang mga puno naman sa paligid ay tagapanood lamang sa nagaganap.

Napagod na siya, kaya't piniling magpahinga sa isang kiosk. Pagkaupong-pagkaupo ay may naririnig siya, pulso, tila pusong mahinang tumitibok dahil balot na balot ng takot. Ngunit ang pusong iyon ay balot lamang ng plastik, at nang tumigil ang pagtibok nito, agad na nawasak ang kanyang mga pangarap; nahati ang kanyang kaisipan; lasog ang kanyang katawan; nagkalat ang kanyang mga lamang-loob.

Sa pagtigil ng pagtibok ng pusong iyon ay agarang nasira ang buong paaralan, at ang mga pangarap ng mga mag-aaral at guro nito.

Sa huling masakit na pagkakataon ay nakita niya ang kanyang ama, na naglalakad patungo sa naghihingalo niyang katawan. Ibinaba ng kanyang ama ang matigas na kalo mula sa kanyang ulo at inilagay sa bandang dibdib. Maligayang kaarawan.

Isang Linggong Kahibangan.

Nahihibang na siguro ako.

A las cuatro y media ako nagising. At alam kong hindi mabuti iyon. Natulog kasi ako bandang 1 ng umaga.

Ahh! Ayoko nang magpuyat. Pa'no ba naman kasi, wala lang. Basta. Nakakaadik lang. Ewan ko ba. Ewan ko.

Buong weekend ay wala akong ginawa para sa aking pag-aaral. Nagbasa lang ako ng The Tipping Point ni Malcolm Gladwell, nag-internet ng madalas, at umuwi ng Pasig para naman pasamain ang loob ni Mama dahil pinapasama niya na naman ang loob ko.

Ayun. Nag-aaway na naman kami ni Mama dahil sa pera. Lagi na lang namin nagagastos ang pang-tuition ko sana, dahil sadyang kulang pa rin ang sahod ni Papa para sa aming pamilya, lalo pa't marami kaming babayarin: mga credit card at ang phone bill ko. Isali mo na rin siguro ang singil sa telepono at kuryente doon. Ang problema pa ay hindi namin sigurado kung makakaabot ang pagpo-proseso ng STFAP ko bago magsimula ang rehistrasyon para sa susunod na semestre. Ngunit kahit anong pagtitipid ang gagawin, ang bulsa'y mabubutas rin.

Nitong mga nakaraang araw naman ay tila nahuhumaling ako sa isang tao. Ewan ko ba. Kakaiba lang ang pakiramdam. Basta. Hindi ko mawari. Ngunit nagagalak ako.

Sa tinagal-tagal kong nakatunganga sa tapat ng laptop ay ito lang ang naisulat ko. Hayaan mo, magdaragdag pa ako sa susunod na paglalathala. 

Pakikipaghabulan sa hangin.

Ngayon ako'y nakikipaghabulan sa hangin. Wala akong nararamdaman. Walang pagod, walang kaba, walang ligaya. Walang-wala. Kung sa latin pa ay isa lamang akong tabula rasa. Blangko ako ngayon.

Ngunit gusto ko lamang na may kahalik ngayong gabi. Hahaha! Oo. Ewan ko ba ngunit gusto ko lang maramdaman ang pagmamahal.

Sa ngayon ay wala pa rin akong iniibig na babae at hindi ko maintindihan ang aking sarili kung bakit.

Tila nga'y ako'y nililipad lang, hinihipan ng hangin at dinadala sa kung saan man nito gustong magpunta. Ewan ko ba. Magiging maayos din ang lahat.

Pangarap. Panaginip. Pagkakataon

Ang ewan. Hindi ko maintindihan ang sarili ko habang dumaraan ang mga araw sa kakasimula lamang na summer classes. Hindi ko talaga maintindihan. Kung iisipin, tila nga ako'y nanigas (uy, mukhang mali pero 'yun lang ang maisip kong termino) sa sandaling ito. Wala akong maintindihan. Kung sana lang ay hindi madamay pati ang mga dapat kong mapag-aralan sa pagkawala ng malay ko.

Hindi ko maintindihan. Hindi ko mabatid. Hindi ko mawari. Ewan. Ewan.

Giliw Kong Bayan.

Kaytagal kong hinintay na dumating

Sikat ng araw sa asul mong dagat

Akala ko’y tutugon sa ‘king hiling

Na pagsibol ng dahon sa ‘yong gubat

 

Nilisan kita upang iligtas ka

Sa kahirapang iyong dinaranas

Ngunit kami rin pala’y nagdurusa

Pangungulila na wala nang lunas

 

Nais kong ngayo’y umuwi, bumalik

Panoorin ang ‘yong langit na bughaw

Pagtitiis ay mapawi sa halik

Nang ang pangarap ay hindi malusaw

 

Sa pagbabalik nawa ay matugon

Ikaw aking bayan, iyong pagbangon

Pader

Kaninang umaga ay may mag-ina akong nakita

Walang saplot ang bagong silang na sanggol

At ang babae’y may hawak na lata.

Pinasandal ko ang ginang sa akin

At nang walang nakisimpatya ay

Hinayaan ko nang umalis.

 

May kotseng dumaan, bughaw na Volvo.

Pinanood kong lumabas ang lalake,

Nakagayak-Amerikana sa mainit na tanghali.

Tumambad sa akin ang kanyang mukha

Nang halos idikit sa akin ang katawan

Upang diligan ang nag-iinit kong semento.

 

Bumisita sa akin ang isang binatang

May dala na pulang pintura.

Wala akong magawa nang dungisan niya

Ang aking puting mukha.

“Ang panghi naman dito!”

Reklamo pa niya.

 

Nahihimbing ako sa aking siyesta

Nang tumigil ang sandaang aktibista:

Nag-iingay, sumisigaw, nag-aalsa.

Wala na namang mangyayari,

Wala na naman itong patutunguhan,

Iyon ang tumakbo sa isip ko.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

May dambuhalang sasakyang

Nagpaalis sa mga walang hiya.

Mas masahol pa pala ito nang

Walang prenong dumiretso

Sa aking pinagsamantalahang estruktura

At unti-unti na akong giniba.

 

Maya-maya pa’y naglabasan

Ang sandamakmak na sako ng semento.

Hindi ako makatakbo, makatakas,

Sapagkat dikit pa rin sa lupa

Ang kalahating ako,

Ang kapirasong ako.

 

“May mall na namang ipapatayo.”

Dinig kong sinabi ng babae,

Hawak ang kanyang lata at hubad na anak.

Sa tabi ko, ng kapirasong ako,

Dali-dali siyang naghukay sa lupa at

Inilibing ang kanyang patay nang kerubin.

 

Doon sa tabi ko,

Ng kapirasong ako,

Sa tabi ng natitirang ako.

Isa itong haiku pampasko.

Ningning do’n sa may dahon,

Sa isang iglap

Dala’y liwanag sa ’tin.