Muling pagtanggi sa init ng panahon.

Hindi ko mabatid kung bakit ganito ang aking nararamdaman. Tila ba isang malaking kumot ng init ang bumabalot sa aking katawang nanlalamig na.Ako'y tinataklob sa isang espasyong mainit, masakit, mahapdi. Ang mga sugat sa aking balat ay unti-unting napapaso, na para bang preskong karneng niluluto sa isang kawaling puno ng kumukulong mantika. Kulang na lang siguro ay mabuhusan na ako ng mainit na tubig habang ako'y nagugulumihanan. Ayoko na, sabi ko sa aking sarili. Hindi ko mawari kung ano ang dapat kong gawin. Hindi ko matanto kung ano ang dapat isipin. Hindi ko maintindihan ang aking sarili. Hindi ko maramdaman ang pakiramdam na dapat kong maramdaman. Marahil ay nagmimistula akong mainit na aspaltong ibinubuhos sa isang uhaw na kalsada sa tabi ng plantasyon ng isang libong pinya. Baka naman ako ay ang napapasong metal na pilit tumatayo sa ilalim ng araw upang maipakita ang malaking patalastas ng nag-iinit na kape. Para na akong bagang malapit nang maging abo sa pagliyab ng apoy upang maluto ang hinihintay na isang pirasong galunggong na paghahatian ng isang pamilya. Sana naman ay lumamig muli. Nag-iinit ang aking loob. Pakiramdam ko'y magkakalagnat na ako. O 'di kaya'y ako'y bigla na lamang mahihimatay sa gitna ng daan dahil sa sobrang sakit na nararamdaman.