Pagtigil.

Tila buong buwan ng Pebrero ay wala akong nailathala, hindi ako naging produktibo. Kasi naman, labis akong ginambala ng aking buhay eskwelahan kung saan maya't maya'y may term paper na ihahabol, pagsubok na paghahandaan, mga eksamen na pagpo-problemahan. Isama na rin diyan ang walang humpay na mga kautusan mula sa mga ka-org ukol sa mga pinapagawa na kailangang ipasa at sa mga pagpapaalala sa mga bagay na dapat ipahiram at mga aktibidades na kailangang daluhan. Gayon na rin sa dormitoryo, kung saan walang humpay rin akong pinapagawa ng mga poster at kung anu-ano pa. Ang daming pinapagawa. Ang daming kailangang gawin. Ang daming gustong gawin. Sa buong buwan na iyon ay halos wala na akong panahon para sa kung ano mang minimithi ng sarili.

Tumigil saglit ang pagtrabaho ng aking utak ukol sa mga bagay na siya talagang gusto ko. Pakiramdam ko'y bumaba ang aking pagkamalikhain at humina ang aking pagkahumaling sa pagbili ng mga damit. At higit pa riyan, laging hindi ko alam kung ano ang dapat gawin. Kumbaga'y nasisira na ang aking nakasanayang sarili at tuluyan nang napupunta sa isang sariling laging pagod, nahihirapan, at kung saan ang pagkain at pagtulog ay hindi na kaluguran ngunit tulad ng iba'y siya na ring mga responsibilidad na kailangang gampanan. Pakiramdam ko, parang hindi ako nabubuhay. O kung nabubuhay man, hindi para sa sarili ko, ngunit para sa aking kaligtasan. Ang hirap.

Kung sana kasing dali lang ito ng pagpapahinga at paggawa sa mga bagay na gustong gusto naman. Ngunit hindi. Iba talaga e.