Hindi ba't inilatag na natin sa walang kamalay-malay na papel na iyon ang ating huling salita?
Nasaan na ang aklat na ating isinabuhay?
Nasaan na ang aklat, nais ko itong mabasang muli!
Nais kong isaalaala nang makailang ulit pa ang ating pagsasama.
Nasaan na ito, sabihin mo!
Nais ko itong makita, mahagkan, halik-halikan bawat titik na ating isinahugis gamit ang iyong pluma.
Oo!
Ang iyong plumang itinusok mo pa sa iyong braso para magkaro'n ng tinta, tinta na siyang sagisag ng iyong buhay, ng iyong pagkatao.
Hindi ba't naisunog ko na rin ang plumang iyon?
Bakit ay buong buo ko pa itong naaalala, nakikita sa aking isipan?
Diyos ko, hindi ako makapaniwala!
Hawak mo sa iyong mga kamay ang plumang aking itinutukoy, at sa dulo nito'y umaagos pa rin ang iyong dugo.
Naririto ka ngayon sa harap ko!
Hindi ba't patay ka na?
Sigurado ako do'n!
Matapos nating ipahid ang huling tinta ay itinulak kita papalayo sa akin at inihagos patusok sa iyo ang iyong pluma!
Kitang-kita ko iyon, malinaw pa sa aking alaala, na dumiin ito sa gitna ng iyong leeg na siya namang naglabas ng marami pang dugo, maraming marami!
Patay ka na!
Huwag mo na akong takutin pa!
Lubayan mo na ako kung maaari, ayaw ko nang magambala pa ng iyong presensiya, kahit ika'y patay na!
Apoy?
Bakit ka nagpapasimula ng apoy?
Anong gagawin mo?
Teka, 'wag mong sabihing...
'Yan ang ating aklat!
Akin na, dali!
Ibigay mo sa akin ang aklat na iyan ngayon din upang mapawi ang aking pag-iisa!
Isinasamo ko, hayaan mo akong maalalang muli ang ating pag-iisa!
Nagmamakaawa ako, kung hindi mo man ipapaubaya sa akin ang librong iyan ay itapon mo na sa ginawa mong malaking apoy at ako'y magpapadala dito, kasama ng aking nag-aalab na damdamin!
(Maitatapon ang aklat sa apoy at ang nagsasalita'y agad namang tumakbo patungo rito, at siya nang tuluyang nasunog.)
Mga Post
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento