Ikaw at ako, magkatabi sa harap ng pisara.

Bigla ko lang naalala ang sandaling panahon na tayo'y nasa harapan ng pisara, magkatabi, noong tayo'y nasa hayskul pa lamang. Hindi ko maipaliwanag kung bakit ayaw mo akong kausapin, kahit na lamang sa sandaling iyon. Hindi ko mabatid ang nais mong ipahiwatig sa iyong hindi pagkibo. Ang nasa isip ko lamang noon ay gusto kitang mahawakan, makausap muli. Isang kahihiyan nga ba ang nagpalayo sa ating dalawa? Gusto kitang tanungin. Bakit ka pilit na lumalayo sa akin ngayong gustong-gusto ko nang mapalapit sa iyo, mapasaiyo? Bakit ba naman ikaw lalayo - sa lahat ng panahon, ngayon pa, ngayon pang nahuhulog na ako sa iyo? Hindi mo ba ako kayang harapin, kahit na wala nang taong nakamasid sa mga kilos nating dalawa? Kung kasalanan mang nahulog ang loob ko sa iyo nang tayo'y malapit pa lang na magkaibigan, sana ay buong puso mo akong mapatawad. Sana ay tumingin ka sa aking muli, magtawanan tayo, maglakad maghapon. Sana ay hindi mo na ako layuan, ngayon pang tunay na tayong magkalayo sa piling ng isa't isa. Sana ay malugod kang sumagot sa mga pinapadala kong mensahe, sapagkat sabik na sabik na ako sa iyo. Huwag mo na sana silang pansinin, mga mapagmasid sa ating paligid, dahil mapapagod rin sila sa pagsubaybay sa ating kuwento. Sana ay maging tayo, tayong dalawa, lalo na't ngayo'y ako'y nangungulila. Yakapin mo sana ako ng mahigpit, dahil ako'y unti-unti nang nawawalan ng pag-asa, naglalaho na parang sikat ng araw sa nagbabadyang gabi.